“आई गं, मी हिरो झालो गं!” — असं जर सूरज चव्हाणनं आपल्याला सांगितलं, तर तुमचं हसू आवरणं शक्य नाही… पण डोळे पाणावल्याशिवायही राहणार नाहीत.
बारामतीच्या एका खेडेगावात मातीशी खेळत मोठा झालेला, न लिहिता येणारा, न वाचता येणारा आणि अजूनही बोबडे बोलणारा हा सूरज, आता थेट केदार शिंदे यांच्या ‘झापूक झुपुक’ सिनेमाचा नायक आहे. हो, नायक! आणि हे काही सिनेमातलं क्लिच नाही. हा खरा, जिवंत, धडपडणारा आणि यशाच्या शिखरावर पोहोचलेला तरुण आहे.
लहानपणीच आई-वडिलांचा आधार हरवलेला सूरज, पाच बहिणींमध्ये लाडका. शेतात काम करत करत जीवनाच्या मळवाटेवरून चालणारा हा मुलगा, कोरोनाच्या काळात मोबाईल हातात घेतो… आणि आपल्याही नकळत स्टारडमकडे झेप घेतो. टाईमपास म्हणून सुरू केलेलं टिकटॉक, त्यावरचं त्याचं बोबडं बोलणं आणि निष्पाप हावभाव लोकांच्या मनात घर करत जातात.
टिकटॉक बंद झालं, पण सूरज थांबला नाही… YouTube Shorts, Instagram Reels, जे मिळेल त्यातून तो स्वतःचं जग घडवत राहिला. आणि ‘बिग बॉस मराठी’चा विनर होईपर्यंत पोहोचला.
आता? आता तो मोठ्या पडद्यावर झळकतोय – झापूक झुपुकमध्ये हिरो बनून!
हा केवळ यशाचा प्रवास नाही. हा एक आवाज आहे, जो म्हणतो —
“अरे, लिहिता येत नसल्याने स्वप्नं मिटत नाहीत… आणि बोबड्या शब्दांतूनही यशाची पटकथा लिहिता येते!”