आजचं पहाटेचं सुसाट वारं एका मोठ्या बातमीचं सूचक होतंय—होय, विधानसभा निवडणुकीचा बिगुल वाजणार! चला तर मग, आता धर्म, जात, समाज, आणि अस्मिता यांचे सर्व नगारे घासून-पुसून, धूळ झटकून तयार ठेऊ. एकदा हे नगारे वाजायला लागले की, सगळा गाव गलका करणार आहे!
राजकारणी महारथी येणार आहेत आपल्या दरवाज्यापर्यंत. काही वचनं देतील, काही दिलाशे देतील, काही स्वप्नं दाखवतील. त्यांचं एकच ध्येय – आम्ही दिलं, आम्हीही देऊ! आमचं आहे, आमचं होणारच! पण ज्या गोष्टी आजवर ‘शिंक्यावर टांगलेलं’ आहे, त्यावर ते कधी सोडवणूक करतील का, हेच कोडं आहे. आत्ताच बोलाचे भात शिजलेत असं दाखवतील, पण आपल्या पोटभर भाकरी कधी मिळेल याची मात्र कोणतीही खात्री नाही.
पुढचं दृश्य अगदीच रंगीन आहे—येणार पैशांचा पूर, पडणार नोटांच्या राशी! होणार बैठका, होईल चढाओढ, ठरतील वाटे. मोठाले मोटारगाड्या, पोस्टरबाजी, फटाके, आणि दांडगट प्रचारांची तोफ उडणार आहे. थोडक्यात, येणार पीक डोलदार! पण हे पीक कोणाच्या शेतात रुजणार, हे ठरलेलं नाही. कधी बडे साहेबांच्या खिशात, तर कधी त्यांचे विरोधक, म्हणजेच आपले ‘अल्प काळाचे मसीहा’ यांच्या खिशात.
आणि शेवटी निवडणुकीचे डावपेच संपले की, सत्ता आलटून-पालटून इकडे तिकडे फिरणार. एकदा यांची, तर एकदा त्यांची! पण त्यात आपलं काहीच बदलणार नाही. आपली लोकशाही जशी पाच वर्षांच्या ठरलेल्या शिमग्यात हरवलेली असते, तशीच राहणार. आपल्या प्रश्नांची गर्दी जमेल, त्यातली काही हळूच बाजूला काढली जातील. आपल्याला मात्र एवढंच म्हणता येईल की, “लोकशाहीच्या नावानं चांगभलं!”
तर, चला तर मग, धुळवडीसाठी तयार होऊ! आपल्याला शेवटी लोकशाहीचं हे तोंडात पाणी आणणारं भाताचं पेज मिळणार. जसं यांना आपली गरज भासेल, तसं ते यायचं; तोंडभर वचनं द्यायचं आणि नंतर खिशात भरून परत जायचं. पण, आपण तर आता तयारच आहोत! चला तर, राजकारण्यांच्या सोहळ्याचा आनंद घेऊयात. आपल्या गळ्यात गळे घालून, आणि एकमेकांचे हात धरून म्हणूयात – “लोकशाहीच्या नावानं चांगभलं!”
