महाराष्ट्र विधानसभा निवडणुकीचा बिगुल वाजला होता, आणि सगळीकडे राजकीय वातावरण तापलेलं होतं. गावातल्या चौकात लोकांच्या चर्चा रंगत होत्या, आणि न्यूज चॅनल्सवर ‘ताई, माई, अक्का’ शोचा धडाका चालू होता. या डिबेट शोमध्ये गावोगावी महिलांना बोलावून त्यांच्या समस्या, भावना, आणि मतं विचारली जात होती. आज असाच एक शो आमच्या गावात होणार होता, आणि सगळ्या ताई-माई अगदी सजून धजून तयार होत्या.
शोच्या आयोजकांनी गावातल्या मंगल कार्यालयात ५० ते ६० महिलांना एकत्र केलं. स्टेजवर पाठीमागे मोठ्ठा बॅनर लावलेला होता, ज्यावर लिहिलं होतं, “ताई-माई-अक्का: तुमच्या मनातलं तुमच्याच शब्दांत”
पहिल्या रांगेतल्या ताई-माई नीटशी वाकत आपल्या पाठीचं ओझं नीट करत होत्या, तर दुसऱ्या रांगेतल्या तरुणी आणि विद्यार्थिनी सेल्फी काढत होत्या.
अँकरला , हा शो म्हणजे फारच गंभीर होणार असं वाटलं, पण त्यात पहिलाच प्रश्न विचारला गेला—”तुम्ही लाडकी बहीण योजनेबद्दल काय म्हणता?”
ताई ताबडतोब पुढे सरसावली. तिचं वय काही वर्षं अधिक होतं, पण जोश अजूनही तसाच होता. “आम्हाला महिन्याला १५०० रुपये मिळतात, ते कसं काय जुमला असू शकतं? पाच हप्ते बँकेत आलेत ना! आमचं बँक बॅलन्स कसं झकास झालंय, ते बघा! त्या पैसेनी मी चपला घेतल्या, साडी घेतली, आणि आमच्या सुनेला मोफत एसटीतून गावात पाठवलं!”
पुढे एक माई उठली, तिला मुद्दा मांडायचा होता, पण आवाज थोडा कापरा होता, “अगं ताई, ठीक आहे, पण ते पैसे खरंच हक्काचे का, की निवडणुकीचा जुमला आहे? काही खात्री आहे का की सरकार परत आलं तरच ते पैसे येणार?”
यावर ताई खवळली, “माझ्या बँकेत जे पाच हप्ते आलेत, ते काय निवडणुकीचे मतपत्र आहेत का? चक्क पैसे आहेत! आणि सरकार परत आलं, तर अजून सवलती मिळणार आहेत. मोफत शिक्षण झालंय, अजून काय पाहिजे तुम्हाला?”
एवढ्यात अक्का बोलायला पुढे आली. ती साधी पण शहाणी होती. “हे सगळं ठीक आहे, पण लाडकी बहिण ही योजना लाडकी असली तरी आमचं माहेर बरेचदा अजूनही दुरचं राहिलंय. मी तरी नवर्याच्या घरी सगळी कामं करते आणि त्याचं श्रेय ह्या १५०० रुपयांना का द्यायचं?” सगळ्या हसून म्हणाल्या, “अक्का, तुझं माहेर वेगळं आहे ना?”
तेवढ्यात डिबेटच्या अँकरने थोडं संभाळायचं ठरवलं, आणि मुद्दा बदलत म्हणाला, “एसटीत ५० टक्के सवलत तुम्हाला कितपत उपयोगी पडली?”
या प्रश्नावर एक विद्यार्थिनी उभी राहून म्हणाली, “आम्हाला एसटीत बसायला मिळतं तेवढं फार आहे. पण कधी-कधी बस निघून जाते, आणि आम्ही अजून निघालेलोच नसतो!”
सगळ्यांनी हसून पाठ थोपटली. डिबेटचा शेवट रंगत आला होता, आणि ताई, माई, अक्का सगळ्याजणी मिळून आपापल्या बोलण्यात मश्गूल झाल्या.
शेवटी कार्यक्रमाच्या अंती डिबेट अँकर म्हणाला, “काय झालं तर, या सगळ्या योजना आहेत, पण शेवटी आपली अपेक्षा काय आहे, हे सगळ्यात महत्त्वाचं आहे.”
ताई उठली आणि जोरात म्हणाली, “आमचं बँक बॅलन्स झकास असलं पाहिजे, बाकी कशाला अर्थ आहे?”
अक्का हसत हसत म्हणाली, “आणि आमचं माहेर जवळच असलं पाहिजे!”
सगळे एकदम हसले, आणि डिबेटचा शेवट खऱ्या समाधानात झाला.